Eg har blitt vandt til...

Då har eg jammen og deg budd over ein måne i Ecuador!! 

Tida har gått veldig fort, eg har lært veldig mykje og har også blitt vandt til mykje. Dagane er stappfulle av ulike og mange aktiviteter. I det siste har eg tenkt litt over alt eg faktisk har blitt vandt til, mykje av det trudde eg ikkje at eg skulle bli vandt til, men eg tok vell feil. 

Har endeleg skaffa meg eit kamera, så det her blir eit innlegg med mykje bilde med tekst om mitt liv under bileta. 

Kvar morgon er eg vandt med å stå opp, gå inn på mitt lekre 70(?)talls bad. Her har eg blitt vandt til å kaste papiret i do, vente lenge på varmt-vatn og ellers det som er normalt å bli vandt til på eit bad

Mitt kjære rom. Her har eg blitt vandt til å kvar morgon lese Bibelen, be og hive på meg klede. Har også blitt vandt til at eg må leite etter internett, og den beste tilgangen er der mac-en står på bilete.

Har kvar dag blitt vandt til å ligge i senga, sjå på alle bilda av den flotte familien og fine vennane mine. Av og til kjem det nokre tåre, det er rart å ikkje ha mine nærmaste rundt meg. Og ofte saknar eg å ha nokon som kjenne meg rundt meg. Ein måne frå alle kjente har gått, men det er enda fem igjen. Heldigvis er dagens teknologi så bra at eg kan få skypa og snakka med dei fleste i ny og ned. Det hjelp veldig på! 

Har blitt vandt til å ikkje ha dør og dermed høre alt som skjer ellers i huset. Har også blitt vandt til at hunden Chester ofte kjem tuslande opp å kreve litt kos. Men ofte er det fantastisk, for dyr er menneskenes beste venn, er ikkje det det ein seie? Så han kjem ofte å trøstar meg. 

Har blitt vandt til å ete banan i alle mulige variantar. Det her er favoritten så langt. Bananchips med picante!  

Nok ein variant av banan: Is! 

Har blitt vandt til å vere på universitetet kvar dag frå 09:00 til 12:20, det går i spansk! Men kvar tirsdag har eg blitt vandt til å ta turen til eit anna universitet for å treffe dei her konge folka for å studere Bibelen i lag, snakke om tru og andre viktige spørsmål om livet. Det her er "mi" cece-gruppe, ein del av jobben min her nede. 

Kvar dag til og frå huset har eg blitt vandt til å gå forbi to supermarked. Det eine med namn Santa Maria, det ligg nermast mitt hus, så då veit eg at eg snart er heime

Har blitt vandt til at kvar dag sitt port-vakta klar for å trykke på knappen som gjer at døra opnar seg og eg kan gå endten inn eller ut av det vakre nabolaget (Bildet er inne på området der eg bur)

Har blitt vandt til at det her er huset mitt for 6.månadar. Har blitt vandt til at min gode vertfamilie alltid passar på at eg har det bra. Eg har også blitt vandt til å aldri vite kva som skjer. Som i går då kom eg heim frå skule og jobb, trøtt og sliten og gleda meg til ein rolig kveld, der tok eg feil, etter å ha fått servert litt mat bar det avgårde til nokre venner av mi vertsmor for å prøve Guagua de pan y Colada de Morada. Det er noko som er over heile Ecuador for tida. Den 2.november er dagen då dei minnast dei døde, det gjer dei i form av å ete brød som skal forestille ein baby og også drikke ei drikke som skal forestille blodet, den drikka er lilla og inneheld mykje forskjellig frukt. Det nærmaste vi kjem om eg skal seie kva det minne om i Norge er nok gløgg.. Der var vi til langt på kveld, eg satt å lytta til at dei snakka om mat i mange timar, og dei flira, å kor dei flira.. Men har blitt vandt til det også, blitt vandt til å berre sitte der i mine egne tankar, forstå kva dei snakka om, men ikkje vere inkludert i samtalen.
Når vi skulle heim litt over klokka 11 var det ikkje noko problem at dei vi besøkte skulle køyre oss heim, det var visst ikkje noko problem at han skulle køyre alle heim, så jahh.. Vi pressa ikkje mindre enn 9 voksne persona inn i ein personbil beregna for fem persona! Hysterisk morsomt! 

Har blitt vandt til å kvar onsdag etter universitetet reise ut til den meir fattigere plassen i Quito for å jobbe på fantastiske Casa de Victoria! Er så takknemmleg for denne jobben, den gir så mykje forståelse og tankar om livet. Kvar onsdag blir vi møtt av hærlege, glade og livlige ungar som vil bli kasta opp i lufta, klemma på og ellers berre bli sett. Mange av ungane har for små klede, mange er skitne, mange manglar tenner eller har brune tenner, mange kjem dit i lite klede sjølv om det er kaldt ute. 

Eg har ein tendens å legge merke til dei småe-tinga i kvardagen. I går var det sko på ungane på Casa de Victoria!  Eg har alltid lagt merke til sko, men det er noko heilt anna å legge merke til desse barne-skoa. Det sett ein støkker i meg. Det får meg verkeleg til å tenke.. Særleg på kor heldig eg er, som har heile sko + masse anna.. Eg lev i overflod i forhold til mange av desse barna.. 

Jenta som eig desse skona har fått ein spesiell plass i hjertet mitt.  Jenta sett seg på fanget mitt, eg tek i mot alle klemma og lærdom frå ho. Ho rettar på spansken min og hjalp meg med spansk-leksa mi. 

Ecuador, eg har blitt vandt til at det er her eg bur. Eg har blitt vandt til all transporten og begynne å sjå positivt på den.. Eg kan jo bruke all tida eg brukar på transport til å be! Fantastisk!!!

Livet er bra, travelt og interessant!!
Eg ser fram til fem månedar til her!!!

Livet uten dør

Eg våknar av radioen, kristen lovsang på spansk ljomar i ørene mine, klokka viser berre 05:00, eg smilar, ser ut vindauget, heile rommet mitt er fylt med sollys, eg bryr meg fint lite, snur meg og legg med til å søve igjen. Klokka 06:45 ringer alarmen, eg ligg i senga, ber og lyttar til radioen som kjem frå to etasjar lenger ned. Eg står opp, hiv på meg klede, les i Bibelen, pakkar veska og tuslar ned på kjøkkenet. Der står frukosten klar, eg et og kjem meg av gårde, portvakta smilar i det han seier: Buenas dias og opnar porten for meg. På vegen mot bussen går eg forbi mange ukjente, men ordet: Buenas dias går igjen og igjen. Den varme kulturen får meg til å smile, det her blir ein bra dag, det regnar ikkje så idag stoppar den første bussen, vi står trangt, men det går fint. Begynner å bli vandt med det. Vi stiller oss i den megalange køa som minkar på berre 3 minutt, vi går inn i Ecoviaen, turen tar ca 30 minutt og blir brukt til å be, vi går av på stoppestaden å tuslar opp mot universitetet. Der blir vi møtt av mange hyggelege folk, klassa vår. Mykje latter, spansk og ellers blir pausane brukt til å utveksle spørsmål og planlegging av sosialt samver. Onsdag var det ein gjeng som for på café etter skulen og i dag var det ein gjeng som for for å ete kinesisk mat (Vi har folk frå USA, New Zeland, Russland, Tyskland, Japan, Kina, Korea, Iran og Vietnam i klassa! ) Desverre har vi ikkje hatt mulighet til å vere med, men vi sattsar på at det blir fleire muligheter. Sånn går dei fleste dagane frå 06:45 til 12:30 mandag til fredag. Etter universitetet varierar det, men denne veka har det vore mykje som har skjedd! Mandagskveld reiste vi ut for å helse på mange folk som jobbar i det samme som cece/Laget osv som har vore i Ecuador på konferanse, mange frå mange ulike land! Veldig spennende og inspirerende å sjå engasjerte kristne frå mange land i Latin Amerika, (Brasil, Paraguay, Venezuela, Bolivia, Peru osv osv). Tirsdag reiste eg direkte til cece-gruppa "mi" og hadde bibelstudie i lag med to kjekke studentar. Onsdag reiste vi som vanleg ut til Casa de Victoria, fantastisk kjekt. Vi leika, fikk mange klemmar, øvde spansk, og ellers berre kosa oss inne mens ute hølja regnet ned i takt med lyn og torden. Etter jobben der reiste vi direkte til Ruth, der baka vi 100 vaniljekjeks. Utrulig gøy å bake igjen! (Ikkje det at eg bakar så mykje når eg er i Noreg, men når eg ikkje har mulighet til å bake her fristar det verkeleg å bake). Visste du at i Ecuador så er det omtrent ingen som bakar eller i det heile tatt brukar ovnen sin? Som i mitt hus så brukar vi berre platene oppå komfyren, steikovnen er aldri brukt. Eg skulle skjekke om vi kunne bruke den, opna døra og der var det rimeleg støvete og ikkje minst så var døra ødelagt, så den gjikk ikkje ann å late igjen.. Torsdag hadde eg fri, så eg reiste heim og gjorde spansk-leksa mi å slappa av. Når vertsmor kom heim var ho i ekstase over å vise meg ein bra film. Eg trudde det var ein kort youtube film, men det viste seg å vere ein film på 2 og ein halv time! Og det var enda til ein Indisk film, så dei snakka indisk og tekstinga var på spansk, haha! Men filmen var bra, sjølv om eg ikkje forstod så mykje av det som blei sagt. I dag var det rett til eit anna universitet etter spansk, der delte vi ut invitasjonar og kjeks. To av cece-studentane som studerar medisin hadde arrangert å fått ein taler til å komme å snakke om: ?Después del orgasmo que? Eg forstod ikkje så mykje, men dei som var der fikk i tilegg til temaet, høre litt om den kristne religionen og ikkje minst cece. Så det blir spennande å sjå om det kanskje kjem fleire på neste cece-møte på det universitetet.  Etter det bar det avgårde i lag med to hærlege jenter frå Tyskland (To vi har blitt kjent med igjennom cece), og tre Ecuadorianske guttar, dei tok oss med opp til ein park med fantastisk utsikt over Quito, vi var der ganske lenge, det regna, men vi fant oss ein benk under eit tak, ba i lag på tre ulike språk, snakka og delte eventyr frå våre land. Videre gjekk vi langt for å ete mat, ein må verkeleg ha tolmodighet her! Når vi skulle ta eit bilete brukte vi minst 10 minutt på det bilete, sidan alle skulle ta med sine mobilar, kamera og ikkje minst frå ulike vinklar. Men jah, alt i alt ein superkosleg kveld! Var deilig å komme seg ut litt, flire og begynne å skape vennskap! :)

Sang og musikk høyrer med på eit opningsmøte 

Onsdag feira eg og Sunniva tre veke(eller tre år som eg sa) i Ecuador! Tida har gått veeeldig fort til no.  

Har blitt ekspert på den kjeks-oppskrifta for å seie det sånn!

Parken vi besøkte i dag

Viktig å få med statua i bakgrunnen

Ein veldig koslig kveld med brae folk!

No skal helga nytast med avslapping, forhåpentligvis litt pensum lesing, og desidert spansk jobbing.. Læreren vår sa i dag at vi skal ha eksamen på mandag.. Litt usikker på kva det vil seie, men..

På kveldane kjem eg heim, maten står klar, eg et, snakkar med vertsfamilien min går opp på rommet mitt, ordnar meg og legg meg i senga. Lydane frå etasjen under er høge, musikk, gjerne tre forskjellege, tv-seriar og snakking. Eg legg meg i senga mi, det blir ikkje stilt før eg søvnar til alle lydane. Av og til hadde det kanskje vore litt deilig med ei dør på rommet, men det går veldig fint! Er tross alt vandt med lydar etter tre år på internat!

Adios!! 

Idag

Dagen starta tidleg, eg våkna i mi gode dobbelseng, søvnen i nytt sengesett blei plutsleg avbrutt av vekkerklokka.. Den viste 06:30, på tide å stå opp, det var jo tross alt søndag! Frokost, buss x2, masse folk, men mindre enn vanleg. På veg til min destinasjon passerar eg ein uteliggar, lukta av urin, fillete klede som ikkje dekke alt det burde dekke, berusa, eg går fort forbi. Eg står utanfor kyrkja, klokka er 08:15, ut av kyrkja kjem det masse folk, den første Gudstjenesta er allereie forbi. Eg går inn, saman med mange andre, klare for runde nr 2 av 4 Gudstjenestar i samme kyrkja, eg sett meg ned i lag med vertssøstra mi, musikken startar, heile menigheta står, gamle som unge. På scena er det livlege forsangarar, musikarar og ikkje minst dansarar. Eg står der, inspirert og glad for at det her skal vere min kyrkjelyd dei neste månadane, eg likar meg her. Preika blir talt og med hjelp av ein norsk og ein spansk Bibel får eg i allefall med meg noko av det som talaren snakka om. Plutseleg er Gudstjenesta over, alle går ut, ute står det mange nye klare til å delta på Gudstjeneste nr 3. Vi tar turen til sentrum av Quito, vi går rundt, smakar på ting eg ikkje har prøvd før, besøker museum. Eg er ikkje så alt for glad i museum, og det blei igrunnen berre enda mindre interessant når eg ikkje forstod halvparten av det guiden snakka om, men uansett. Vi går ut, veskene må vi passe enda betre på, vi er i eit fattigare strøk, eg kjenner meg igjen, det er her eg skal jobbe kvar onsdag. Tiggarar, uteliggarar, barn som jobbar, plutseleg føler eg at det er noko kjent med ho på 6 år som selg frukt. Eg ser ein gong til, var ikkje det ho som satt på fanget mitt på onsdag? Det stikk i meg, tårene pressa på, der går eg rundt, ser på livet, nyt livet, kjøper mat, går på museum og der går ho med ei tung kurv med frukt, prøver å få selgt noko, kanskje for å få nok til dagens mat? Og eg kjenner ho, i allefall veit eg litt kven ho er.. Eg går fort forbi, vil ikkje at ho skal kjenne meg igjen, men kanskje eg burde stoppa, kjøpt frukt? Eg blir uvell, vil igrunnen legge meg ned å grine, samtidig som eg berre vil hjelpe.. Føler for å gi pengar til alle eg ser er fattig, men er det rett? Vil ein eller ti dollar hjelpe dei til å få ei betre framtid? Eg vil så gjerne hjelpe alle som ikkje har det så godt som meg, eg blir litt demotivert av å tenke på at det faktisk ikkje går. Men kanskje eg kan gjere ein liten forskjell, kanskje for nokon. På alle onsdagar framover skal eg i allefall vise å gi mest mulig av meg sjølv, kanskje det kan gjere ein liten forskjell for nokon at eg gir av min kjærlighet. Kanskje det betyr meir enn at eg kjøper frukt? Men eg føler at det ikkje er nok... Dårleg samvittighet.. 

Eg legg meg i den gode senga mi, tårene får berre komme.. 

                                                          Livet er urettferdig, eg er heldig. 

Kjære gode Gud, takk for alt eg har fått, takk for alt eg får oppleve, takk for alt som er utfordrande å sjå. Eg ber om at du må gi meg styrke og håp når det gjeld å sjå at andre ikkje har det like godt som meg. Eg ber om at eg må kunne føle meg nyttig å gjere ein forskjell for dei som ikkje har det så godt. Takk for at du er med meg, og at du også ser til dei som ikkje har det så godt. Takk for at du elskar alle like mykje, hjelp også meg til å gjere det! I Jesu namn, amen! 

 

Dia mundial del Estudiante

Så var det fredag. Idag skulle eg ønske eg kunne ha vore ein annan plass enn i senga mi. I går våkna eg sliten og heilt tappa for energi.. Etter å ikkje ha holdt på noko mat i to dagar og i tilegg ha ein låk fot valgte eg å vere heime. Så i heile går låg eg i senga mi, søv og leste litt. Var ein tur på legen og vidare på sjukehuset for å ta røngten av foten, dei fant heldigvis ikkje noko brudd, og eg fekk ein kur med antibiotika.(Typisk min uflaks å nesten ha blitt rana, besøkt doktor og sjukehus når eg berre har vore her i to veke.. Men sattsar på at eg er ferdig med alt no, greit å berre vere ferdig med det først som sist, haha). Idag føler eg meg litt betre, men fortsett veldig slapp så eg mot min vilje valgte å vere heime i dag også, for å bli heilt frisk. Så no ligg eg her, klokka er ikkje 8 enda, og eg skulla gjerne ha vore på veg til skulen for å ha spansk nivå 2 i staden. Etter skulen i dag skulla eg ha vore med på bønnedag rundt om på universiteta saman med dei andre studentane. For i dag er det nemmleg IFES sin internasjonale bønnedag. World Student Day takes place on Friday 18 October. It is an annual celebration of all that God is doing, through IFES, amongst students around the world. Please join with us as students, staff and supporters pray for one another and for specific situations facing students. Pray especially for members of IFES movements, that they might be encouraged to know that they are part of a global family.  (http://ifesworld.org/pray) Men det er det flotte med Gud, han høyrer bønn uansett kvar du er, så eg kan be her, frå senga mi! Ver gjerne med å be du også :) Når det gjeld tema som vi ber om her i Ecuador så er det at cece-gruppene kan verte større, studentane kan verte meir gira og meir engasjert i å ta ansvar og initiativ sjølve, og kanskje vere meir tydeleg kristne rundt sine med-studentar og at cece kan få fleire staf som jobbar fast med cece, det er ganske avgjerande for om det eventuelt kan bli starta opp nye grupper på fleire universitet. (For dei som ikkje veit kva ei cece-gruppe er, så er det ei gruppe med kristne studentar som møtast ein gong i veka på sitt universitet for å studere Bibelen, be å snakke om viktige spørsmål i lag, det samme som tilsvarar Laget i Noreg). Eg og Sunniva har i løpet av dei to vekene reist rondt og besøkt omtrent alle cece-gruppene her i Quito, dette skal etterkvart bli eindel av jobben vår. Sånn eg har forstått det skal vi velge oss ei gruppe kvar som vi skal møte kvar veke, i og med at vi sjølve er på skulen kvar dag er det litt vansklig å følge opp meir enn ei cece-gruppe no i starten, men etter jul tippar eg at vi får jobbe meir og med fleire grupper.
Onsdag etter skulen skulle vi til Casa de Victoria for å jobbe, vi stod utanfor universitete å venta på Ruth, ei gammal dame uten tenner, fillete klede og med ein stokk i handa stod rett ved siden av meg å tigga. Det stakk i meg, eg ser mange tiggera kvar dag, men det var noko spesielt med ho her. Eg leita i veska mi, fant fram litt pengar, først litt. Eg blei flau over meg sjølv, der stod eg å vurderte om ho skulle få to eller tre dollar for eg tenkte: kanskje eg treng den eine dollaren.. Kvifor i alledage skulle eg trenge den? Eg hadde jo fem dollar til.. Eg ga ho pengane, ho såg på meg å smilte. Men eg klarte ikkje å føle meg betre, glad eller bra for å ha gitt ho litt av mi overflod. Eg stod igjen med dårleg samvittighet.
Vidare for vi ut til Casa de Victoria, ein heim der fattige barn kjem etter skulen for å få hjelp med lekser, få leike, bruke datamaskin, ete mat, lære om Jesus å ikkje minst ha ein trygg plass å vere i nokre timar. Der kom det strømmande på barn i alle aldrar, mange i fillette, for småe klede, skitne, men uten unntak: alle i strålande humør, alle hoppande glade, alle nyskjerrige. Dette trur eg blir ein jobb som blir til stor inspirasjon.

Casa de Victoria

Ha ei flott helg! 

Ein av dei dagane

Idag har ikkje heilt vore dagen, eg våkna og følte meg ikkje heilt tipp topp, eller det vil seie.. Forma var egentlig bra, men eg såg ikkje lyst på å komme med til skulen, kanskje fordi at eg ikkje hadde særleg lyst? Ellerså var det berre det at eg kunne ønske det gjekk ann å komme seg til skulen på en raskare og meir behageleg måte? Ikkje veit eg, men eg stod opp, var litt låk i magen, gjekk ned og der stod som vanleg frukosten klar. Idag var det toast, hardkokt egg, juice og eit glas varm melk på menyen (Det er forresten fantastisk med Ecuador, her nede tøler eg melka så eg drikk mykje melk!). Videre gjekk eg som vanleg for å treffe Sunniva like ved bussplassen, idag var det nok ein grå dag i Quito, regnet pressa seg gjennom skyene og det var ganske kaldt ute. Når eg nesten var framme der eg skulle møte Sunniva kom det ein røykfylt buss mot meg, det var røyk under heile bussen, eg tenkte med meg sjølv at dei menneska burde gå ut av bussen fort som lynet, før det gjekk gale. Så mens eg gjekk langs vegen snudde eg meg fleire gongar for å sjå om folka i bussen kom ut, og heldigvis såg eg at bussen stoppa og folka måtte finne seg ein annan buss. Mens eg var opptatt med å få med meg det der så klarte eg å trakke opp i ein hundebæsj, fantastisk. Idag gjekk reisa litt bedre enn i går, i går var det nemmleg tre bussar som berre kjøyrte frå oss og når vi kom til stasjonen for å bytte buss ante vi ikkje kva buss vi skulle ta og når vi endeleg fant ut det var der milevis med kø. Så vi bestemte oss for å ta ein taxi, når vi endeleg fekk ein taxi til å stoppe forstod ikkje han kvar vi ville, så vi måtte hoppe ut igjen for så å vente lenge på å få tak i ein ny taxi. Det heile endte med at vi kom 30 minutt forseint til spansk-undervisninga første dagen, flott. Idag brukte vi berre ein time på å komme oss til skulen. Undervisninga i dag var mykje repitisjon og på ein måte enkel.. Når vi skulle begynne på siste timen (Har undervisning frå 9 til 12:20 kvar dag) ba læreren meg og Sunniva om å komme fram, og ho ba oss om å gå til eit anna klasserom for å ta spansk nivå 3 i staden.. Eg såg spørrande på læraren fordi eg blei plassert på spansk nivå 2 under tvil... Vi gjekk til det andre klasserommet og eg kjente på meg at det var heilt anna å vere der, eg forstod fortsatt kva læraren snakka om, men eg hadde ikkje (trur eg) hatt peiling på kva eg skulla svart om ho hadde spurt meg om noko. Så eg satt der, nervøs for at læraren skulle avsløre at eg ikkje var god nok for det nivået, samtidig så syns eg at nivå 2 på ein måte er litt for basic.. Så eg anar ikkje kva eg skal gjere.. Innan i morga må eg bestemme meg, og det plagar meg.. Skal eg ta sjangsen på at eg lærer meir av å utfordre meg sjølv med nivå 3, men også risikere at eg kanskje lærar mindre enn kva eg gjer om eg velg nivå 2? Uansett, skuledagen gjekk forbi og vi tok turen bort til eit anna universitet for å ha bibelstudie med cece-studentane der, ei veldig kosleg gruppe! Alt foregår på spansk, og i dag var eg litt for sliten til å ein gong prøve å henge litt med, så det var litt nedtur. Eine cece-studenten tok oss med for å vise oss kor vi kunne kjøpe ecuadorianske-klede før eg og Sunniva tok turen på egenhånd til eit kjøpesenter. Fant ingenting av det vi skulle ha, men men. Når vi skulle heim var det som vanleg mykje folk overalt. Men i dag føltes det heilt ekstremt. Dei tre første bussane som kom var det umulig å komme på sidan dei allereie var fulle, på den fjerde var der eindel folk som kom av så eg og Sunniva pressa oss inn i bussen, det gjekk fint heilt til at buss-sjåføren lata igjen døra litt for tidleg.. Eg fikk foten min skvisa mellom dørene og ein port som kjem opp, det var låkt (Vondt), veldig låkt!!! Eg skreik høgt AU AU AU AU og etterkvart skjønte alle at foten min faktisk satt fast, så alle begynte å rope til bussjåføren om at han måtte opne dørene igjen, heldigvis gjorde han det. Eg valgte å ikkje gå av av bussen, og fortsatte turen. Tårene pressa på, det værka skikkeleg. Når vi endeleg kom fram til der vi må bytte buss var det sjølvsagt ei mil med kø, eg grein. Vi kom oss på bussen og hadde nokså god plass samanlikna med den forrige bussen. Foten værka, eg begynte å bli kvalm og uvel, plutseleg kaldsvetta eg skikkeleg og kroppen begynte å visne vekk, plutseleg svimte eg av, datt rett ned. Dei som stod rundt meg klarte å ta meg litt i mot, dei fikk bussjåføren til å stoppe så eg og Sunniva fikk gå av. Eg var skikkeleg dårleg å måtte sette meg ned på bakken, etter ei lita stond begynte ting å gå litt bedre og eg begynte å halte heim til Sunniva sitt hus. Der kom alt eg hadde ete den dagen rett, eg fikk tatt av meg skoen og vertsmora til Sunniva kom med ein kald klut, ringte mi vertsmor og hadde på ein krem som skulle minke hevelsen. Deretter bestilte ho ein taxi og ho og Sunniva fulgte meg heilt heim, her har eg også fått pleie med mat og også ein slags vidunder krem. Eg og vertssøstra mi har sett Ecuador-Chile kamp, Ecuador vant ikkje, men kom vidare til World Champion etteleranna, så det var stas! No har eg hatt "legebesøk" på rommet mitt, vertsbroren min studerar nemleg til å bli lege, han trudde at det berre var ei rift eller ei slags skade på beinet, og eg trur det samme for eg klarer i allefall å gå (halte). Så no skal eg smøre foten min meir inn med krem før eg må legge meg, sattse på at hevelsen går ned til i morga og at eg klarer å bestemme meg for kva eg skal gjere med spansken. Men andre ord, sattsar på ein betre dag i morga..

Ein titt i min kvardag!

Sidan eg sjølv og andre har merka at mine innlegg er ganske lange, skal eg prøve å ha litt fleire bilder enn tekst denne gangen!

Vakre Ecuador!! Ein plass inni der er huset mitt. 

På torsdag skulle vi besøke eit univeristet  litt utanfor Quito, etter 20 minutt i ein stappfull buss (Bussjåføren ba folk om å trekke lenger inn for å få plass til fleire, også kjørte han med open dør for at enda fleire skulle få plass ved å stå i trappeinngangen. Det var villt, spesielt sidan vegane var veeeldig svingete og bratte! Minnte meg om Geiranger, berre enda værre. Når vi endeleg kom fram pøsa regnet ned (Det er vinter i Ecuador no, og det vil seie: regn) Gatene blei fylt med regn på 2 minutt og vi blei klissvåte. Men det var ein opplevelse! 

Her er her vi har tilbringt helga. Vi var å feira vertsmora mi sin far sin bursdag i feriehuset til foreldra til vertsmora mi (haha, innvikkla). Huset var fantastisk! Faren hadde laga absolutt alt, stolar, bord, gulv, senger, you name it! Og detaljar var der nok av, kvar dag såg eg eit nytt bilete eller ein ny ting, huset var fullt av lekre og facinerande ting! Legg merke til dei to hengekøyene, du kan tru det var godt å komme seg litt vekk frå storbylivet, ut til denne fredelege og varme plassen (det var tre timar utanfor Quito, og eit heilt anna klima! Kjempevarmt og deilig!)

Og hagen, den var ikkje mindre imponerande: sitronar, appelsiner, masse anna ecuadoriansk frukt, mango og masse, masse blomster. Fantastisk å ete mango rett frå hagen til frukost. 

Skjekk dei måleria, også faren til Lilly (Mi vertsmor) som har måla. 

Obligatorisk: tekste ut vannkrana bilete! 

Laurdagen for eg, Sunniva og Maria Emilie til eit badeanlegg ikkje langt frå huset. Vi koste oss der i nokre timar. Sidan eg kkje hadde ferie i sommar tok eg det her som ein ferie, digg!

Sklier i lange banar. Dei hadde også eit basseng med bølger, så då følte eg neste at eg svømte på Ulla veit du, fantastisk! 

Eg var den einaste av oss som turte og ta denne sklia, den er veeeeldig bratt, men eg digga den. Adrenalinkick! (Ja, det er forresten eg som kjem ned sklia) 

Sunniva, Lilly (Vertsmor), meg og Maria Emilie (Vertssøster) Dei er fantastiske!

Dette er ei blå-bru som går ut til ein liten landsby der det er veldig fattig og berre mørkhuda personar som bur. Var veldig spesielt å komme ut dit å sjå kontrastane på nærthold. Der ute fulgte ungane etter oss, dei gjekk utan sko, hadde hølete klede og husa var veldig falleferdige. Midt inn i all fattigdommen var det bygd ein splitter ny barnehage som skulle opne snart, vakta som stod utanfor (Ja, dei måtte ha ei vakt utanfor heile tida, for å unngå at dei skulle ødelegge, bryte seg inn eller stjele noko) slapp oss inn så vi fikk sjå. Var veldig spesielt at det var ei så ny bygning på den ellers veldig triste plassen, men samtidig var det veldig fint, det ga på ein rar måte eit håp om at dei barna kanskje får ei betre framtid på grunn av det bygget. Det var også litt rart å vere der, for så å fare tilbake til huset å få besøk av ein millionær, kontrastar, store kontrastar! 

Ut av denne bilen kom det 15 personar, ikkje mykje trafikksikkerheit her, nei. 

Sunniva og eg og nokre av dei jentene som fulgte ette oss. 

Dagens frukost, fantastisk med ein heil tallerken med frukt! Det andre dåkke ser er eggerøre, gelatin/gele ( dei raude koppane) og grilla banan i midten der. På dette bilete hadde ikkje all maten komt på, det mangla kake og kaffi også.
Dette er berre eit av måltida denne helga, eg anar ikkje kor mykje eg har ete denne helga. Eg trur ikkje det har vore ein time utan noko mat. På fredag var det ein veldig viktig kamp mellom Ecuador og Uruguay, så den måtte vi selfølgelig få med oss. Men vi hadde ikkje tv på "hytta", så vi gjekk bort til naboen, først var der berre to + oss 6, plutseleg berre strømma det på med mennesker, eg trur vi til slutt blei opp i 20, meir eller mindre. Og alle vi skulle sjå kampen på den minste tvén dåkke kan forestille dåkke. Skikkeleg Ecuadoriansk kultur, alle måtte selfølgeleg komme å sjå! På den 90 minutta fikk vi servert: to runder med sjokolade, to runder med popkorn, to runder med vatn, to runder med kjeks og ei runde med ein slags ost med honning på. Eg trilla ut av det huset for å seie det sånn..!
Med ein gong nokon kom innom "hytta" vår var alle damene i sving for å servert noko, det er visst veldig viktig i Ecuador. Du går ikkje på besøk til nokon utan å få servert noko, også er det veldig uhøffeleg å takke nei til det du blir tilbydd, så jah, blir mykje mat kan du seie.. 

Dette er faktisk eit spel, veldig artig!


Eg har hatt ei veldig bra helg! Masse fantastiske folk, imøtekommende og veldig hærlege. I går kveld var det bursdagsselskap, eg og Sunniva måtte synge hurra for deg tre gongar + andre norske songar. Ellers fikk eg god tid til å sitte i mine eigne tankar sidan alt foregjekk på spansk. Noko eg merka i går var at eg saknar å flire, alle dei Ecuadorianske flira og flira, men eg forstod ikkje kva som var så morosamt.. Men det kjem nok det også etterkvart!
I morga startar studentlivet, då skal eg tidleg opp på skulen, for å komme meg til universitetet, der skal eg studere spansk kvar dag (utenom helga) fram til jul. Det blir spennande, og eg gruar meg litt. Samtidig skal det bli godt å komme i gang med å lære spansk skikkeleg. Eg forstår veldig mykje, så det er frustrerende å ikkje kunne svare. Det er også rart å ikkje snakke så mykje som eg vanlegvis brukar, haha!

Hasta luego! 

Cada día es bello

Så sitt eg her i Ecuador, klokka er snart ni på kvelden, heime er det langt på natt, snart morgon igjen.
For ei veke sida var alt det her heilt nytt, eg var i ferd med å få mine første inntrykk av Ecuador, eg var i ferd med å ha mi første natt på andre sida av gode, trygge Ulla.
Ei veke har gått fort på ein måte, og på ein måte ikkje. Eg har gjort så utruleg mykje denne veka at eg føle eg har vore her mykje lenger. Trafikken, bussane, bananane, alle folka, kaste papiret i do, smøre seg med solkrem, ta taxi, ete middag to gongar for dag, søve i laken, drikke kjøpe vatn, kysse alle ein møte på kinnet, seie buenas dias eller buenas tardes, chao og si heile tida, alt det har sakte, men sikkert begynt å bli nye vanar. Eg byrjar å bli vandt med det, endten eg likar det eller ikkje. Det her er min nye livsstil og eg har enda mykje å lære, mykje! Som foreksempel i dag så opplevde eg mitt første ubehagelige møte med min nye kvardag. Vi hadde vore å besøkt Casa de Victoria, vårt frivillege arbeid som vi skal gjere kvar onsdag fram til jul, der skal vi jobbe med fattige barn som kjem dit etter skuletid for å få hjelp med lekse, lære seg vanar og manerar og ikkje minst: ha ein trygg plass å vere i nokre timar. Den jobben ser eg veldig fram til og gledar meg til første "arbeidsdag" neste veke. Vi var på bussen på veg tilbake, på bussen var det som vanleg mykje folk. Vi pressa oss inn i ein buss, Ruth og Sunniva klarte å komme seg forbi folkemengda, litt lenger bak i bussen og eg var på veg til å gjere det samme, men då kom det ein stor gjeng som skulle av på neste stopp. Så eg måtte stille meg rett framfor ei dame som satt, samtidig som eg måtte holde meg godt fast for å ikkje dette over ho eller nokon andre i bussen. Eg prøvde å presse meg forbi folkemengda ein gong til, men det var ein mann som stod i vegen. Eg trudde han skulle av på neste stopp, så tenkte at då gadd ikkje eg å presse meg meir forbi, eg kunne vente til han hadde gått av. Neste stopp kom, og mannen stod der fortsatt, så då prøvde eg meg enda ein gong med å komme meg forbi, denne gongen meir bestemt, og eg klarte å komme meg forbi. I det eg hadde pressa meg litt fram mista mannen noko på bakken, eg såg ned og oppdaga at glidlåsen på veska mi var open! Når eg hadde fått pressa meg bak til Ruth og Sunniva fikk eg sett i veska og heldigvis hadde ikkje han tatt noko, eg veit ikkje om det var fordi han ikkje rakk det, eg trur heller det at han ikkje fant det han leita etter (pengar og mobil), for det låg heldigvis i ei anna lomme. Han var gammal og ganske utspekulert, han hadde ein genser over handa si så det gjorde det vansklegare å sjå at handa hans begevde seg og sånn, ho dama som eg stod rett framfor merka heller ingenting! Heile hendelsen gjekk bra, men det har verkeleg fått med til å innsjå og tenke enda meir over at her er det ikkje som i Noreg.
Men over til noko heilt anna: i går så kjøpte eg meg ein spansk Bibel! Kven hadde trudd det for eit år sidan? (For dei som ikkje veit det, så var det på denne tida i fjor at eg jobba iherdig med spansk for å ta opp igjen spansk eksamen, sidan eg hadde strøke i mai. Eg tok eksamen, og strauk enda ein gong. Eg klaga begge gongane, og den andre gongen gjekk klaga igjennom, så eg har stått i spansk. Men som dåkke kanskje forstår er ikkje ferdighetene heilt oppegåande, så det er litt komisk at eg no skal lære meg spansk.) Bibelen har blitt lest litt i, men eg kan seie at eg foreløbig foretrekke den norske. Men utanpå den spanske Bibelen står det: Cada día es bello- kvar dag er vakker. Enkelte dagar kan det vere vanskeleg å tenke det, men når dei dagane kjem så er det berre å snu tankegangen, for om du leitar finn du alltid noko positivt å fokusere på. Det er berre å sjå ut vindauget, sjå alt det vakre Gud har skapt, tenke på all familie og vennar som du har, tenke på at Gud har ein plan med livet ditt, og at han også er med når du har det vanskeleg. I kveld er det stjerneklart og ein nydeleg måne som skin i Quito og det var fantastisk å sjå, for det ser eg i Noreg også. Tenk kor fantastisk det er! Så var ikkje alt annleis likevell.

Skjønnaste vertsmora hadde lagt fram sjokolade, ein lapp der det stod velkommen og ein leike saksofon når eg kom, sidan eg hadde skrevet i informasjonen om meg sjølv at eg hadde spilt saksofon. Haha, har ikkje spilt på nokre år, men fortsatt veldig koslig å bli møtt med! 

I helga skal eg og Sunniva bli med vertsmora og vertssøstra mi til der Lilly (vertsmora mi) er i frå. Der skal vi vere med på bursdagsfeiringa til faren til Lilly. Vi skal også besøke basseng og sklier, marked og sånn (trur eg, ut i frå det eg har forstått av det Lilly har prøvd å fortalt meg på spansk) Så det gledar eg meg veldig til! 

Endeleg har eg fått meg hund!! Det her er Chester, han er husets herre!
 

Adios!

Banana i lange bana

Eg hadde akkurat sagt hadet til mamma, tårene rann, eg gjekk igjennom sikkerhetskontrollen, satte meg ned, drakk litt ananasbrus, tankane strømma på…Det begynte å gå opp for meg.. Kva var det eg hadde gjort? Kvifor hadde eg no sagt hade til alle mine kjente, alle mine nære. Kva kunne eg forvente? Korleis ville dette gå? Eg skulle sette meg på eit fly, eit fly som ville ta meg langt vekk, langt vekk frå sjøen, den gode hav-lufta, den gode norske maten, alt det kjente. Eg satt der, tårene rann og rann, angra eg? Kva kunne eg forvente? Kom eg til å klare det, takle alt det nye? Eg følte meg ikkje bra, absolutt ikkje. Eg var stressa, bekymra og redd. Livet mitt var jo så bra, kvifor skulle eg då utfordre meg sjølv med å reise på andre sida av jorda for å finne ut kva? Eg møtte Sunniva i Amsterdam, vi satte oss på flyet som skulle ta oss til Quito. På det flyet gjekk ting litt bedre, tankane var litt lettare og eg fikk litt meir mot, i allefall i starten av flyturen. På slutten av flyturen såg eg plutseleg på kartet kor langt vi hadde fløge, og panikken vokste igjen, og tårene kom nok ein gong strømmande. Eg såg på meg sjølv, og plutseleg gjekk det opp for meg at det ikkje nytta å angre, det nytta ikkje å tenke seg redd før eg ein gong hadde landa. Vi landa og blei godt tatt i mot av generalsekreteren i cece i Ecuador. Vi satte oss i bilen og hadde ein interessang biltur, som mesteparten foregjekk på spansk, overraskande, men det gjekk ok bra.. Sleit mest med å snakke, men forstod faktisk ein god del av det som blei sagt. Vi blei køyrt heim til han, der fikk vi treffe kontaktpersonen vår(som er kona til generalsekreteren) og barna deira. To nydelige jenter!! Vi leika og prata med dei før vi fikk nydelig taco! Når vi skulle ta oppvasken(som består av kaldt vatn og såpe, ikkje mykje hygene her..)  så blei eg ståande å prate med ei dame som verkeleg gav inspirasjon (Mora til Ruth, kontaktpersonen vår) ho hadde vore misjonær i 60 år!! Og hadde mykje spennande å fortelle om korleis Gud hadde leda ho til dei ulike landa ho hadde vore misjonær i osv. Trur eg kjem til å lære mykje av ho igjennom perioda i Ecuador! Etter nokre tima der blei vi køyrt til cece sitt hus, som ligg sentralt i Quito. Når vi kom fram dit åt vi kake og feira Anita sin bursdag. (Anita er ei jente på 24 år som gjekk på Hald og var i Norge i fjor), foreldra hinna var også her, så vi hadde ein koslig kveld som foregjekk på spansk. Eg og Sunniva var ganske utslitte, så vi fant senga rundt 9 på kvelden her, nåkke som tilsei 4 på natta i norsk tid. Så ikkje så rart vi var trøtte etter å nesten ha døgna! Det rare var at vi begge to var ganske kalde og fraus når vi skulle legge oss. Ikkje hadde eg trudd at eg kom til å få bruk for ull i Ecuador, men jammen og deg fikk eg bruk for det allereie første natta! Dagen etter for vi tre jentene avstad på nye eventyr, denne gongen til midten av jorda (Ekvator)! Der var det museum, butikkar og ei stor bygning med ei linje som viste skilje mellom nord og sør for ekvator. Litt kult å seie at eg har vore på midten av jorda.Vi åt vanlig Ecuadoriansk lunsj der, noko som vil seie: kylling, ris, avocado, salat, ferskpressa søt juice og frityrstekt banan! Ja, du hørte rett. Banan er nok noko av det eg kjem til å ete mest av dei neste månane, i skrivande stund sitt eg faktisk å et banan potetgull, ganske godt faktisk. Dagane etter det har gått med til blandt anna eit cece-møte, der fikk vi treffe nokre av dei studentane vi skal jobbe med, men også ein god gjeng frå Tyskland som jobbar her i Quito, litt rart å vere 50-50 europearar og ecuadorianarar på eit møte i Ecuador, men veldig gøy! 

Idag blei eg og Sunniva plukka opp av ein cece-student, han tok oss med til kyrkja hans, ei lita luthersk kyrkje, ikkje så mange folk der, men bra lovsang og sikkert ei bra andakt av ein misjonær frå Afrika (alt foregjekk på spansk). Etter Gudstjenesta fikk vi oppleve skikkeleg Ecuadoriansk kultur: Vi blei tatt med og invitert med heim til cece-studenten. (Vi fikk egentlig ikkje noko valg, vi berre satte oss i bilen og plutseleg var vi heime med han og familien). Dei stressa rundt og lagde til middag, litt kleint sidan ingen i familien kunne noko særleg engelsk foregjekk besøket mest i stillheit, men det var koslig da! 

Etter det besøket bar det videre for å treffe vertsfamilien min! Så her er eg no, eg bur i eit kjempefint hus og har mi eiga etasje med eget bad. Familien består av ei enslig mor, ei datter på 16 og ein sønn på 20, og også ein hund, eg trives godt her så langt, litt vanskeleg når det gjeld språk, men ellers alt bra!

Så for å oppsumere så er første inntrykka mine av Ecuador: masse folk, alle bussar og metroar er fulle uansett når på døgne eller kor du skal ta den, masse støv i lufta pga masse trafikk, og trafikken er  totalt annleis frå norsk. Her går det masse i tuting og full fart, minner meg mykje om trafikken i Indonesia. Her er meir vanlig å uttrykke religionen sin i form av å sette meir fokus på den. Sånn som før eit måltid så er det alltid nokon som ber for maten, det synes eg er veldig positivt, for det får ein til å huske på å ta med Gud i kvardagen. Her et folk mykje bananar i mange ulike variantar, nemnte eg at dei har banan i suppe? Idag smakte eg nemmleg ein ny kombinasjon; reke-suppe med banan, popcorn og ris til middag! Juice er også eit must, ein lunsj uten juice er ikkje ein skikkeleg lunsj. Det mest rare,uvandte og ekkle er det at vi må putte det brukte dopapiret i bossbøtta ved siden av do, æsj! Men eg blir nok vandt til det også. Ecuadorianerar er utruleg immøtekommende, eg har ikkje anntall på kor mange klemmar og kyss på kinnet eg har fått, fordi når du kjem inn i eit nytt rom så helsar du på alle, ukjente og kjente på den måten, og når du skal gå så seier du også hade på samme måten. Men eg likar det :)

Banana i lange bana+masse anna snadder! 

Det her blei mykje tekst, men sånn er det når det er masse nye inntrykk! 

God bless!!